نوع مقاله : مقاله تخصصی

نویسندگان

• محسن ایزانلو ¹
• مرتضی بهادران شیروان ²
• علی مهاجرانی ²

¹ استادیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران

² کارشناس ارشد حقوق خصوصی

چکیده

حمل و نقل بین‏المللی همواره از اهمیت بسیار زیادی در عرصه تجارت جهانی برخوردار است وافرادی که متصدی حمل و نقل دریایی هستند همواره با خطرات و ریسک‏های زیادی در راه انتقال و به مقصد رساندن کالا و مسافر مواجه هسنتد. از این رو نیازمند ابزارهای حمایتی جهت افزایش ضریب اطمینان خود جهت ادامه فعالیت می‏باشند.
تحدید مسئولیت متصدیان حمل و نقل، یکی از موثرترین ابزارها در این راستا می‏باشد. کنوانسیون‏های مهمی نظیر بروکسل (1924)، هامبورگ (1978)، روتردام (2008) و آتن (1974) از جمله قواعد و مقرراتی هستند که میزان و حدود مسئولیت متصدیان حمل و نقل دریایی را ذکر نموده‏اند. کنوانسیون بروکسل که در سال 1968 مورد بازبینی و اصلاح قرار گرفت، در پروتکل اصلاحی (لاهه-ویزبی) معیار تحدید مسئولیت متصدی حمل و نقل تغییر یافت و به نوعی، منافع کشورهای صاحب کالا بیشتر مورد توجه قرار گرفت. کنوانسیون هامبورگ نیز با تعیین حق برداشت ویژه (S.D.R)، گام مهمی در تببین موضوع تحدید مسئولیت برداشت. قانون دریایی ایران که در سال 1343 و با اقتباس از کنوانسیون بروکسل (1924) به تصویب رسید، در مورد تحدید مسئولیت هم‏چنان از قواعد کنوانسیون بروکسل پیروی نموده و متاسفانه تغییری در رویه‏ی خود ایجاد نکرده‏است که به نظر می‏رسد با توجه به تصویب کنوانسیون‏های جدید و   به‏روزتر در این عرصه، بازنگری در قانون دریایی جمهوری اسلامی ایران امری ضروری است.

کلیدواژه‌ها

• حمل و نقل دریایی
• متصدی حمل و نقل
• تحدید مسئولیت
• قانون دریایی ایران
• کنواسیون بروکسل